Drugi poniedziałek grudnia
Kiedyś zaciskałam zęby, chciałam pamiętać uczucia i myśli, które wtedy mną miotały. W głowie wciąż powracał krzyk: nigdy nie zapomnę!
A teraz? Teraz ile bym dała, by te krążące myśli stłumić.
Tak, teraz już wiem.
Nie zapomnę
Pamiętam dziewczynkę, która przeżyła zaledwie osiem wiosen.
To właśnie ta dziewczynka przelała swoje uczucia na przesiąknięty gorzkimi
łzami notes. Dlaczego akurat to wspominam? Właściwie to przez tę małą
dziewczynkę postanowiłam wznowić pisanie.
Znajduję się na zagraconym strychu, przyszłam tutaj tylko
po nasiona niezapominajek, jednak przez przypadek ,,zalazłam” tajemnicę
dziewczynki. Moją tajemnicę. Przypomniało mi się tak wiele chwil. Kiedyś
spędzałam tutaj niezliczoną ilość godzin, lubiłam tu przychodzić, była to moja
kryjówka. Ucieczka od rzeczywistości. Właśnie w tym miejscu, wtulona w
pozostawione stare ubrania opowiadałam wszystko wiernym kartkom papieru, z nimi
jedynymi mogłam być szczera.
Dzisiaj znalazłam wszystkie spisane wspomnienia. Dzisiaj
znalazłam to, co wolałabym, aby było fikcją. Dzisiaj, mimo szybkiego bicia
serca, przeczytałam pierwszą stronę. A po niej kolejną. Następną. Przypomniałam
sobie te wszystkie chwile, które tkwiły w moim umyśle i im bardziej chciałam
się ich pozbyć, tym bardziej okazywało się to nierealne.
Mój 771 wtorek
Tajemnica, która zostanie wraz ze mną i tylko ze mną aż do
momentu, kiedy zasnę pod grobowymi deskami.
W sumie, dlaczego to jest tajemnica? Czasem chciałabym
komuś o tym powiedzieć. Nie liczę na zrozumienie. Powiedzieć tak bez powodu,
ale równie dobrze mogę opowiedzieć wszystko własnemu cieniu. Jednak cień mnie
nie zdradzi, moje słowa nie powędrują dalej, zostaną w punkcie początku i
wyjścia. Zaufanie? Jeśli gdziekolwiek było i jest, to zostało skumulowane do
stanu dla mnie niedostrzegalnego.
Środa, która ujrzała pierwsze płatki śniegu.
Mogłam istnieć. Mogłam nie istnieć.
Czy to byłaby tak wielka różnica? Zawsze czułam się
niepotrzebna, miałam wrażenie, że tylko marnuję powietrze, jestem pasożytem.
Okazywałam się jedynie przydatna w domu jako worek treningowy, na którym można
było bezkarnie odreagowywać po męczącym dniu.
Rodzice ciężko pracowali po godzinach. Może powinnam być im
wdzięczna? Chcieli, aby nic mi nie zabrakło. Zastanawiałam się wtedy, co ze mną
jest nie tak? Co jest nie tak, do cholery?! Naprawdę starałam się być dobrym
dzieckiem.
Dawniej w odnalezionym pamiętniku codziennie pisałam
chłodne kalkulacje moich wyczynów. Wypisywałam wszystkie dobre uczynki oraz te,
przez które mogłam w jakikolwiek sposób zmniejszyć miłość okazywaną przez
rodziców. Teraz patrząc na te notatki wiem, że miłość mi się należała. Każde
dziecko zasługuje na określoną dawkę ciepła okazywanego przez mamę i tatę, to
powinno otrzymać się w pakiecie jeszcze przed narodzinami.
A może jednak robiłam coś nie tak?
Boję się zapytać, lękają mnie własne błądzące myśli.
Niedziela przyozdobiona śniegiem
Mój dom był całym moim światem. Trzy pokoje, kuchnia, salon
oraz łazienka- ten materialny świat nic dla mnie nie znaczył. Jedynie na
strychu pachnącym starością i nadgniłymi jabłkami czułam się błogo i
bezpiecznie.
Pamiętam, jak kiedyś składałam niejednokrotnie identycznie
brzmiące obietnice. Przyrzekałam małemu dziecku, że gdy będę starsza, postawię
się, będę miała na tyle siły i odwagi, żeby powiedzieć: "nie", dla
tego momentu chciałam żyć.
Przepraszam... będąc dzieckiem byłam naiwna.
Żyjąc nadzieją lepszej przyszłości, grałam w dość dziwną
grę, udawałam, że wszystkie obelgi kierowane w moją stronę są tak naprawdę
mówione do Sashy. Trudno mi się do tego przyznać przed samą sobą, ale była to
wymyślona przeze mnie znajoma, która pojawiała się zawsze, kiedy jej
potrzebowałam. Była idealna. Po pewnym czasie zaczęłam powoli wierzyć w moje
kłamstewko, byłam zdumiona, kiedy po raz pierwszy zrobiło mi się żal Sashy.
Chciałam ją przytulić, powiedzieć "nie jesteś sama".
Kolejny wtorek
To był męczący dzień, musiałam zostać dłużej w szkole, żeby
napisać zaległy test z biologii. Nie jestem pewna co do mojej oceny, nie mogłam
się skupić. Idąc na dodatkowe zajęcia, mój wzrok przykuła gablota szkolna
znajdująca się na głównym korytarzu. Zainteresowała mnie jej tematyka:
"Rok Korczaka" a w szczególności jeden z cytatów: "Nie ma dzieci
są ludzie". Przez moment nieobecnym spojrzeniem patrzyłam na napis.
Pomyślałam wtedy, że wszyscy powinni wiedzieć o znaczeniu tych słów, to prawda,
że dzieci są tak samo ludźmi jak dorośli, mają te same uczucia: smutek, radość,
złość, tylko okazują je w inny sposób. Są tak samo wartościowi.
Czwartek
Mam mętlik w głowie, nie wiem co napisać, gdzie się
podziać. Mama znalazła mój pamiętnik, ugięły mi się nogi, gdy zobaczyłam go w
jej dłoniach. Byłam pewna, że nikt go nie znajdzie, dlaczego musiało się tak
stać? Jeszcze nigdy nie widziałam jej tak wściekłej, nawet nie dała mi nic
powiedzieć. Uderzyła mnie kilkakrotnie, ale w tamtej chwili zależało mi tylko
na odzyskaniu notesu. Z łzami spływającymi po policzkach szarpnęłam za MÓJ
pamiętnik i wybiegłam z domu. Tak oto znalazłam się na zapomnianym moście.
Nie wiem, co ze sobą zrobić.
Leci mi krew z nosa.
(wieczór)
Nadal znajduję się nieopodal rzeki. A jednak spotkało mnie
coś miłego, myślałam, że to niemożliwe. Gdy już cała koszulka była
przesiąknięta krwią zmieszaną z łzami, podbiegł do mnie mężczyzna z wyciągniętą
chusteczką. Na pierwszy rzut oka chyba pomyślał, że miałam wypadek,
postanowiłam to wykorzystać. Powiedziałam, że się niefortunnie przewróciłam,
jednak kiedy nie mogłam powstrzymać szlochania spostrzegł, że to nie jest do
końca prawda.
Po chwili powiedział, że jestem piękna.
Przez te wszystkie 15 lat nikt w ten sposób do mnie nie
mówił.
Z niedowierzaniem spojrzałam mu w oczy, nieopodal których
pojawiły się lekkie zmarszczki spowodowane uśmiechem. Przepełniło mnie całą
nieznane mi ciepło, które nadal powraca, kiedy tylko o nim pomyślę. Poradził
mi, abym się nie przejmowała, jednak trudno mi było zapomnieć o sytuacji w
domu. Te słowa spowodowały jeszcze większe przygnębienie, ale wtedy
niespodziewanie przytulił mnie do siebie. Ta chwila trwała wieczność, czułam
jak serce próbuje wyrwać się z mojej piersi. Postanowił zostać ze mną dłużej,
byłam szczęśliwa. Przyjemnie nam się rozmawiało, mówił dużo o sobie, opowiadał
mi nawet o najmniejszych błahostkach. Niestety, ta beztroska chwila została
przerwana. Karol ze smutnym głosem powiedział, że musi wrócić do domu, jeszcze
nic nie jadł i był bardzo głodny. Nic dziwnego, w końcu rozmawialiśmy bardzo
długo, mimo płynących godzin miałam niedosyt. Z zatroskanym wyrazem twarzy
zaprosił mnie do swojego domu, twierdząc, że pewnie również z chęcią bym coś
zjadła. Zatkało mnie, nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Musiałam szybko coś
wymyślić. Proszę, żeby tylko się nie pogniewał. Powiedziałam, że także muszę
wpaść po coś do domu, wtedy on podał mi karteczkę z adresem zamieszkania.
Siedzę na tym moście i nie wiem, co zrobić. Szłam w stronę
domu, ale gdy stanęłam przed drzwiami nie mogłam dotknąć klamki. Po co mam
wracać? Nie chcę tam być.
Boję się.
Jest już prawie noc.
Ciekawe, czy ktoś się o mnie martwi? Kto? Sasha... ona nie
istnieje.
Jestem głodna, jeśli tak tutaj zostanę, to jutro na pewno
nie będzie lepiej.
Los ze mnie drwi.
Postanowione. Idę do Karola.
_________________
Nazywam się Ewelina Barczewska.
Znalazłam notes 22 grudnia.
W środku znajdowała się jedynie wysuszona niezapominajka.
Wiem, że nie powinnam czytać jego zawartości, ale po
pierwszych zdaniach nie mogłam poskromić ciekawości.
Dnia 21 grudnia odnaleziono porzucone ciało nastoletniej
dziewczyny.
Policja na pierwszy rzut oka twierdzi, że zbrodnia została
dokonana z wyjątkowym okrucieństwem.
Nie ma wątpliwości, że sprawcą był Mateusz J.
Pamiętnik należał do zmarłej osoby.
Wzruszyła mnie historia poszkodowanej, bardzo żałuję, że
nie poznałam jej wcześniej. Chciałabym z nią porozmawiać, być jej wsparciem,
niestety, wiem, że jest to nierealne. Urodziła się jako czysta kartka.
Wydarzenia, jakie ją spotkały, otaczające osoby to wszystko ją ukształtowało.
Przykro mi, że nie poznała bliżej otaczającego ją świata, mogła przeżyć jeszcze
wiele wspaniałych chwil.
Dzisiaj był jej pogrzeb, wszyscy patrzyli na mnie krzywym
wzrokiem, gdy dostrzegli, że kładę przy wieńcach bukiet niezapominajek. Jednak
w tamtym momencie poczułam, że moje serce napełnia przyjemne ciepło. Miałam
wrażenie, że ktoś się do mnie uśmiecha, jednak gdy spojrzałam za siebie, nikogo
nie było.
Jedna myśl nie daje mi spokoju, zastanawiam się, czy pamiętnik został pozostawiony przypadkowo? Być może jego istnienie ma jakiś głębszy cel? Może to nie jest zbieg okoliczności, że akurat ja go znalazłam?
