Dyskusje-Bycie kimś, kim się nie jest

Witajcie, moi drodzy, nowi i starzy czytelnicy. Jestem Weronikao99 i dostałam szansę pisania dla Was. Jestem pewna, że się dogadamy i mam nadzieję, że polubicie moje artykuły :-) 

Dobrze, przejdźmy do rzeczy. 

Dzisiejszym tematem jest tytułowe ,,Udawanie kogoś, kim się nie jest", czyli po prostu pozerstwo. Przytoczmy przykład.

Wrzesień, zaczyna się nowy rok szkolny, uczniowie pierwszej klasy gimnazjum dopiero poznają swoich nowych kolegów. W klasie pojawia się Jacek, ma na sobie koszulkę zespołu metalowego, jego strój wskazuje na to, że jest fanem takiej muzyki i być może utożsamia się z tą subkulturą. Jednak po rozmowie z Adamem, który od dawna również jest jej wielbicielem okazuje się, że Jacek niewiele o niej wie. Za kilka miesięcy przychodzi do szkoły w Conversach i Full Capie mówiąc, że odnalazł nowy sens życia. Poznajmy również Marysię, Marysia od dawna słucha popowej muzyki i wcale nie interesuje jej inna, jednak często przechwala się że jest punkówą choć jej zachowanie i strój ma niewiele wspólnego z subkulturą, nie zna nawet podstawowych zasad. Wszyscy dookoła dawno zorientowali się, że ich koleżanki wcale nie interesuje ta muzyka.

Takiej osobie wydaje się, że gdy będzie udawała kogoś, kim nie jest środowisko obdarzy ją większym zainteresowaniem, będzie bardziej lubiana i ceniona. Niestety, często jest nieświadoma jak bardzo to mija się z prawdą. Osoba, która nachalnie udaje kogoś, kim nie jest często budzi negatywne emocje, śmieje się z tego. Tematem naszej rozmowy nie jest tylko udawanie wśród subkultur, ale także wśród nas. Sama siedząc na korytarzu obserwuję moje koleżanki, dostrzegam, że większość z nich ubiera się i zachowuje tak samo. Wiele nastolatków w dzisiejszych czasach idzie za modą, ubrane są niemal identycznie. Takie dziewczyny często mówią, że im się to podoba, bo innym też się podoba. Warto się tak ubierać, żeby wyglądać na świetną dziewczynę i być lubianą wśród koleżanek. Obserwując zauważam, że wiele z tych mega popularnych dziewczyn jest dwulicowych i wrednych, dodatkowo mają zawyżone poczucie własnej wartości i nie szanują innych przez fakt, że to one noszą droższe ubrania, jeżdżą na wakacje w egzotyczne miejsca, a osoby o mniejszym portfelu tego nie mają. Osoby chore na pozerstwo nie oszukują innych, one oszukują same siebie, bo droższe spodnie czy buty wcale nie czynią jej lepszym, a inni i tak prędzej czy później zorientują się o jej nieszczerości i będą udawać, że ją lubią bądź odwrócą się od niej.  Najbardziej jednak denerwujący są pozerzy-subkulturowcy. Podają się za metali, rockersów naprawdę znają tylko nazwy zespołów, kilka piosenek, a między nimi słuchają One Direction bądź Rihanny. Ich strój musi składać się z ubrań w stylu ich subkultury, choć czasem podoba im się coś innego-nie założą tego, a inną muzykę będą uznawać za ,,gówno", choć są jej cichymi fanami nie przyznają się do tego bo psuje to ich image metalowca. Jak rozpoznać takiego pozera? Wystarczy, rozmowa z takim człowiekiem, zadanie paru głębszych pytań powinno wydać taką osobę. Ktoś, kto żyje taką muzyką wymieni więcej niż popularne zespoły typu Nirvana bądź Gunsów.  Inny mówi, że Reggae to całe jego życie, nie zna jednak Boba Marley'a, równie żałosny jest domniemany członek subkultury gotyckiej, nie wiedzący nic o jej historii, nie wiedzący czym jest Castle Party i kim był Beksiński.
Pozerstwo nie jest potrzebne, udawanie kogoś kim się nie jest prędzej czy później okaże się złym pomysłem. Najlepiej jest być po prostu sobą, ma się wtedy większe szanse na znalezienie prawdziwych przyjaciół, stworzenie swojej, niepowtarzalnej osobowości. Jest się szczęśliwszym. Osoba udająca nie jest szczęśliwa. 

NIE UDAWAJCIE KOGOŚ, KIM NIE JESTEŚCIE! BĄDŹCIE SOBĄ!

A wy co uważacie o pozerach?
Znacie kogoś takiego?
A może sądzicie, że to wcale nie jest takie złe? 
Wypowiedzcie się, czekam na Wasze opinie!